Dun aksam eve geldigimizde saat gece yarisini gosteriyordu . Sen Medis 'de uyumustun dogal olarak . Seni Medis de birakip gidemedim eve . Uyandirmaya da kiyamadim . Tugi ile beraber uyumussun . Tugi 'yi uyandirdim , seni aldim kucagima . Medis 'in odasindaki yatagina goturdum . Optum, kokladim. Icime cektim . Saglikli oldugun icin , benimle oldugun icin bin kere daha sukrettim . Hep diledigim gibi Saglikla buyumeni ,saglikla buyudugunu gormeyi diledim bir kere daha . Huzurla uyudugunu gormenin verdigi huzurla kapadim gozlerimi .
Sabah olunca Medis 'e ;
D: Annem 'le babam neden gelmediler aksam ?
M: Anne geldi , seni Tugi 'nin yanindan alip yatagina yatirdi. Beraber uyudunuz .
D: Ben gormedim annemi .
M: Geldi oglum , sabah olunca da ise gitti .
D: Gidip yastigina bakicam
Odaya gidip , yastigimi kokladiktan sonra yuzunde tebessumle , sevinerek ;
D: Annem kokuyo. Gelmis :)
Shade and Love , Oğulcanım Denizim için tuttuğum bir günlük . Zaman hızla akarken, Denizimin büyüme sürecinde öğrendikleri , duyguları . Bana kazandırdıkları , hissettirdikleri . Öğrendiklerim . Unutmak istemediklerim .
7 Eylül 2010 Salı
5 Eylül 2010 Pazar
Gülümsüz
D: Anne neden gülümsüzsün ?
İçimde derin hüzünle gülümsemeye çalışıyorum . Ahh be kuzucum . Anneni ilk defa böyle keyifsiz , tebessümsüz, üzgün görüncr bu durum icin “Gülümsüz” kelimesini ürettin. Yüzüm gülmüyor bugün . Haklısın , 'Gülümsüzüm' senin deyişinle . Belli etmemeye çalışıyorum , gülümsemeye çalışıyorum ama olmuyor. İçime içime sessizce ağlarken kontrolden çıkıp hıçkıra hıçkıra ağlamaktan ve seni korkutmaktan korkuyorum . Bu nedenle de yüzüne bile bakamıyorum . Çok üzgünüm. Çok dokundu bana bu akis .
İçimde derin hüzünle gülümsemeye çalışıyorum . Ahh be kuzucum . Anneni ilk defa böyle keyifsiz , tebessümsüz, üzgün görüncr bu durum icin “Gülümsüz” kelimesini ürettin. Yüzüm gülmüyor bugün . Haklısın , 'Gülümsüzüm' senin deyişinle . Belli etmemeye çalışıyorum , gülümsemeye çalışıyorum ama olmuyor. İçime içime sessizce ağlarken kontrolden çıkıp hıçkıra hıçkıra ağlamaktan ve seni korkutmaktan korkuyorum . Bu nedenle de yüzüne bile bakamıyorum . Çok üzgünüm. Çok dokundu bana bu akis .
4 Eylül 2010 Cumartesi
Hayat ve Nehir Melek
Nehir , NeuroBlastoma tedavisinde gonulluydu .
Denedi . Yol gosterdi .
Kendisi kucuk , verdigi savas buyuktu .
Denedi . Yol gosterdi .
Kendisi kucuk , verdigi savas buyuktu .
Cok mucadele etti . Cok yoruldu .
Veda edip baska bir boyuta akti.
Arkasinda derin keder ve uzuntu birakti .
Nur icinde yat Nehir Melek .
Nehir de annesi Zeynep Hanim da silinmeyecek izler birakti hafizamda .Farkindaligimi arttirdilar .
Yazdiklariyla cok sey ogretti Zeynep Hanim . Cocuklarin her sartta mutlu olabilecegini gosterdi. Hastalikla cocuklugun paralel devam edebildigini gordum okudukca. Azmi , beklentiyi , pozitif enerjinin gucunu gordum . Cok sey ogrettiler . Unutacagimi sanmiyorum ogrendiklerimi . Zihnimdeki faydali eserler kitapliginda hep olacak ama yine de yazayim istedim .
Ayrica cok inanmistim NB illetini yenecegine , saclarinin cikacagina , pembeye boyatacagina .
Hayatlarinin NY ‘da devam edecegine ve hatta tanisacagimiza .
Gozyaslarimizin tadi ayni .
Sabir diliyorum .
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)