Insanlik

Kisa , kacamak bitti . Babaya ,kocaya duyulan ozlem bittmisi feribota binmemizle yeniden basladi . Rahat bir feribot yolculugu sonunda Yenikapi’ya geldik. Tugi dayinin sandalyesine kimsenin yol vermemesini , yardim etmemesini ,yasadigimiz zorlugu , itilmeyi, hafiften azarlanmayi senin de unutacagini sanmiyorum . Feribottan inerken , zorlanarak Tugi dayinin sandalyesini iterken , iteklenirken, elini tutamadim, yururken beni tutmani istedim . Bu sekilde zorla ilerlerken , yaya bolumune girerek manevra yapmak isteyen ve kornaya basan maganda seni korkuttu, benim yuregimi hoplatti. Arkalardan bir ses "Hanfendi cocuk sizin mi?" diye sorunca dellendim once . Arkamizdaki digerleri gibi kizarak "yol verin" diyecek zannettim. Arkadaki ses devam etti "Bakabilirim cocugunuza , feribottan inene kadar yaninda durabilirim , elinden tutabilirim"  dedi . Arkadan siyrilip yanimiza geldi , elinden tuttu , guvenle yurumen icin sana sahip cikti . Koskoca feribotta sadece bir kisi cikti . Feribottan inince , esi ve cocuklari gelince gordum , bir oglunun gozleri gormuyor . Ceken bilirmis gercekten . Bir tek o hanim anladi yasadigimiz korku ve zorlugu . Cocugun bir kolunda kardesi , diger elinde beyaz bastonu var . Sen de hemen tuttun kardesinin elinden . "Valiziniz yok mu sizin?" diye sordu yardimsever hanim. "Bu sartlarda tasiyamacagimi gorup vazgectim almaktan, feribotta biraktim" dedim . Ve guven verdikleri icin , beni bekleyeceklerini soyledikleri icin , sana ve abime gozkulak olacaklarina inandigim icin , ayaklarim totoma vura vura kostum feribota , aldim valizimizi, kosarak dondum yaniniza . Bizi alacak araba gelene kadar da yalniz birakmadilar bizi . Bu aileyi de unutamayacagim .
Kaldirimi olmayan ,olan kaldirima da arac parkeden, kirmizida durmayanlar varoldukca bu ulkede yasamak zor , bir ozurlu olarak yasamaksa disari cikamamak demek . 

Benim kuzum . Korkuyorum daha da yozlasan yurdumdaki insan profilinden . Korkuyorum yozlasan , insanliktan cikan , krolukta sinir tanimayan , hatta krolugun meziyet oldugu sehrimde , kuraldan , kanundan ,insanliktan uzak, insan benzeri canlilardan . Bakteri gibi hizla cogalan bu canlilarla hayat zor ve korkulu . Korkuyorum sayilari hizla artan bu insanlarla yasamak zorunda kalacagindan.

Ben cocukken insanlar boye degildi . Ben caddede karsiya gecerken , gozleri gormeyen ya da yasli birini gordugumde ,koluna girip karsiya gecmesi icin yardim ederdim . Bize ogretilmisti bu . Ozurlu ya da yasli olmak suc degildi . Ama maalesef , uzulerek soyluyorum ki , bu zamanda ozurlu olmak suc . Yardim etmeyi birak itekliyor insanlar . Ve ben inanamiyorum insanligin bu noktaya geldigine .

Benim melegim , melek kalpli oglum , yardimsever oglum, guleryuzlu oglum. Sen onlardan olma hic .